Ακούστε ξανά την εκπομπή-αφιέρωμα στον Άκη Πάνου
Ένα ραδιοφωνικό ντοκουμέντο από το Δεύτερο Πρόγραμμα και τον Φώτη Απέργη
Μια περιπετειώδης ζωή με τραγική κατάληξη ξεδιπλώθηκε από τις συχνότητες του Δεύτερου Προγράμματος. Η ζωή του Άκη Πάνου, όπως ο ίδιος την είχε αφηγηθεί το 1997 σε δυο συνεντεύξεις –ντοκουμέντα που έδωσε στον Φώτη Απέργη. Τη δεύτερη μάλιστα, μέσα στις Δικαστικές Φυλακές Κομοτηνής .
Σε αυτή τη σπάνια αφήγηση ακούμε τον Άκη Πάνου να μας μιλά για τα βιώματά του, για τη μουσική, για τους φίλους του και τους εχθρούς του αλλά και για τον εαυτό του. Δεν διστάζει να μιλήσει και για τη φυλακή: «Είμαι ένας άνθρωπος που ζούσε πάντα στη φυλακή. Πάντα κλεισμένος ήμουνα. Η διαφορά είναι ότι τώρα κρατάνε άλλοι το κλειδί».
Σταχυολογούμε μερικά από τα λόγια του Άκη Πάνου:
- «Η πείνα ήταν αυτό που με έκανε μετά τον πόλεμο και βγήκα. Πήραμε τα όργανα να κονομήσουμε να φάμε. Ποιο μεράκι; Αυτά τα λέμε σήμερα εν πλήρη ηρεμία. Το μεγαλύτερο μεράκι ήταν να βγάλουμε ψωμί να φάμε».
- «Όσοι λένε ότι το ζεϊμπέκικο είναι για μοναχικό χορό δεν έχουν ζήσει τους Μεγαρίτες που χόρευαν ομαδικά, σε κύκλο, κρατημένοι απ΄ το χέρι. Το ίδιο και οι Κουλουριώτες. Έτσι χόρευαν στα χρόνια του ’50, τότε που το πράγμα ακόμα ήτανε ζεστό… Ούτε σημαίνει ότι το ζεϊμπέκικο δεν μπορεί να χορευτεί και από γυναίκες. Είναι κατ’ εξοχήν αντρικός χορός, αλλά μπορεί να χορευτεί απ΄ όλους. Αρκεί να ξέρουν να τον χορεύουν. Να μη βγαίνει ένας σάχλας και να κουνιέται όπως λάχει».
- «Ο έβενος, που χρησιμοποιώ για την κατασκευή των οργάνων, είναι άκαμπτος και εύθραυστος. Έχουμε θαυμάσιες σχέσεις. Ίσως και να μοιάζουμε».
- «Θα ήθελα να μην είμαι τόσο απόλυτος. Είμαι εξωστρεφής των άκρων. Θα ήθελα να μπορώ και να υποχωρήσω κάπου. Δεν τα καταφέρνω».
- «Σε τελική ανάλυση, ο καθένας μας παίζει. Οι πιο σοβαροί παίχτες είναι αυτοί που παίζουν τη ζωή τους. Αυτό κάνουν και οι καλλιτέχνες. Είναι οι πιο μεγάλοι παίχτες».
- «Δεν έχω το δικαίωμα, ούτε τη δυνατότητα ούτε την υποχρέωση να φτιάξω τον κόσμο. Έχω όμως το δικαίωμα, τη δυνατότητα και την υποχρέωση να απαγορέψω στον κόσμο να με χαλάσει. Μου λένε ακόμα ότι είμαι από άλλη εποχή. Όμως, οι εποχές δεν αλλάζουν ταυτόχρονα για όλο τον πλανήτη. Ούτε τα ήθη στην Αθήνα είναι ίδια με τα ήθη που έχει η Κρήτη ή η Θράκη. Τα ήθη διαφέρουν από πόλη σε πόλη και από σπιτικό σε σπιτικό. Διεκδικώ το δικαίωμα να έχω τα ήθη της δικής μου οικογένειας».
- «Τελικά, ο πιο καλός μου φίλος και ο πιο κακός εχθρός μου είναι ο εαυτός μου».
Ακούστε ξανά την εκπομπή στον εξής σύνδεσμο: https://bit.ly/3r5hixE