DOC ON ΕΡΤ
«Η Τελευταία Παραλία»
(L’Ultima Spiaggia)
Ημερομηνία μετάδοσης: Κυριακή 27 Αυγούστου 2017, στις 22:15
Ντοκιμαντέρ, συμπαραγωγής Ελλάδας-Ιταλίας-Γαλλίας 2016.
Σκηνοθεσία: Θάνος Αναστόπουλος – Davide Del Degan.
Παραγωγοί: Nicoletta Romeo – Στέλλα Θεοδωράκη -Guillaume De Seille.
Φωτογραφία: Ηλίας Αδάμης – Debora Vrizzi.
Μοντάζ: Μπονίτα Παπαστάθη.
Μοντάζ ήχου: Matteo Serman.
Ήχος: Francesco Morosini.
Μιξάζ: Κώστας Βαρυμποπιώτης.
Παραγωγή: Mansarda Production (Ιταλία), Φαντασία Οπτικοακουστική (Ελλάδα), Arizona Productions (Γαλλία).
Με την υποστήριξη των: Rai Cinema, Friuli Venezia Giulia Film Commission, Fondo Audiovisivo FVG, EΡΤ – Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Centre National du Cinéma et de l’image animée – Ταμείο ενίσχυσης Ελληνογαλλικών συμπαραγωγών.
Διάρκεια: 118΄
Η «Τελευταία Παραλία», τέταρτη ταινία του Θάνου Αναστόπουλου, σε συν-σκηνοθεσία του Ντάβιντε Ντελ Ντέγκαν (Davide Del Degan), συνιστά ένα σπάνιο ντοκιμαντέρ για μια παραλία μοναδική στην Ευρώπη και τους εξίσου ξεχωριστούς «κατοίκους» της.
Η ταινία, γυρισμένη σε διάρκεια δύο χρόνων, αποτελεί ένα από τα ελάχιστα ντοκιμαντέρ που επιλέχθηκαν για το επίσημο πρόγραμμα του 69ου Φεστιβάλ των Καννών.
Η «Τελευταία Παραλία» αποτελεί μια συγκινητική όσο και αστεία περιήγηση στον μικρόκοσμο μιας λαϊκής παραλίας στην Τεργέστη της Ιταλίας στη διάρκεια των τεσσάρων εποχών του χρόνου, που αποκαλύπτει σταδιακά μια μοναδική ταινία για τα σύνορα, τις ταυτότητες και τις διαφορετικές εποχές, μια τραγικωμωδία για την ανθρώπινη φύση.
Η επίσημη ονομασία της παραλίας είναι δημόσιο θέρετρο «Λα Λαντέρνα», αλλά όλοι στην Τεργέστη το αποκαλούν απλά «Ελ Πεντοτσίν», μια δημοτική παραλία στην καρδιά της Τεργέστης, που ακόμα χωρίζεται στα δύο από έναν τοίχο. Στη μία πλευρά είναι οι άντρες και στην άλλη οι γυναίκες.
Ένας άλλος κόσμος, ένα νησί όπου ο χρόνος σταμάτησε να κυλάει, με θέα σε μια θάλασσα που χωρίζει κι ενώνει την ίδια στιγμή, που διευρύνει και συγχέει τα σύνορα, τα επανακαθορίζει και φέρνει κοντά Ιταλούς και Σέρβους, Έλληνες και Σλοβένους, Εβραίους και Γερμανούς, Αυστριακούς και Αμερικανούς. Την ίδια στιγμή, η παραλία αυτή αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο για τους ανθρώπους που της εμπιστεύονται ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους.
Οι δύο σκηνοθέτες παρακολούθησαν την παραλία έναν ολόκληρο χρόνο. Το χειμώνα με ελάχιστους λουόμενους, κυρίως άντρες, οι οποίοι γεμίζουν εκεί το χρόνο που δεν περνά. Την άνοιξη, όταν ο ήλιος γίνεται πιο ζεστός και το θέρετρο σταδιακά ζωντανεύει. Το καλοκαίρι σε μια κατάμεστη παραλία, όπου οι ναυαγοσώστες εκτελούν τα καθήκοντά τους υπό το άγρυπνο βλέμμα των γυναικών. Και τέλος, το φθινόπωρο, όταν μαζεύονται οι σημαδούρες και οι μήνες που πέρασαν βαραίνουν τη σκέψη, όταν οι τακτικοί λουόμενοι λένε αντίο μέχρι την επόμενη χρονιά και φέρνουν στο μυαλό τους εκείνους που «χάθηκαν».
Στις 30 Σεπτεμβρίου, η πύλη ανοίγει για το ετήσιο πάρτι του τέλους της σεζόν. Άντρες και γυναίκες ετοιμάζονται. Φαγητό, κρασί, τραγούδια και κέφι. Στις 12 ακριβώς, ο τοίχος ανοίγει μέσα σε γενική αδιαφορία και όλως περιέργως σχεδόν κανείς δεν περνά στην άλλη πλευρά.
Σε μια πόλη, όπου τα σύνορα άλλαζαν αδιάκοπα, όπου τα φράγματα, αληθινά ή συμβολικά, έχουν καταρρεύσει, ο τοίχος του Πεντοτσίν στέκει ακόμα, επειδή παραδόξως δεν χωρίζει, αλλά διατηρεί την ελευθερία αντρών και γυναικών. Ένας τοίχος που οδηγεί σ’ έναν στοχασμό πάνω στην ταυτότητα και σε μια βαθύτερη κατανόηση αυτών των «ψυχικών τειχών» που κληρονόμησε η Τεργέστη, περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά, από τον 20ό αιώνα. Ταυτόχρονα, όμως, θέτει ερωτήματα γιατί ορθώνονται τα τείχη.