DOC ON ΕΡΤ
«Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο»
(Le Fond de l’air est rouge / A Grin Without a Cat)
Ημερομηνία μετάδοσης: Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019, στις 22:15
Ντοκιμαντέρ, παραγωγής Γαλλίας 1977.
Σκηνοθεσία: Κρις Μαρκέρ.
Διάρκεια: 180΄
Τρίωρη επισκόπηση των γεγονότων του Μάη του 1968 και των επαναστατικών κινημάτων και εξεγέρσεων της περιόδου σε ολόκληρο τον κόσμο, μέσα από φωτογραφίες, επίσημα επίκαιρα, τηλεοπτικά, super 8, 16άρια, ραδιόφωνο, λαθραίες συνεντεύξεις και κρυφές κινηματογραφήσεις, σπάνια κινηματογραφικά αρχεία και ανέκδοτο υλικό από ταινιοθήκες.
Το 1968 ο Κρις Μαρκέρ ήταν ήδη 47 ετών. Θεωρούμενος ως η μεγαλύτερη φυσιογνωμία του αγωνιστικού κινηματογράφου στη Γαλλία, το 1977 επιχειρεί με την ταινία του «Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο» έναν κριτικό απολογισμό για την άνοδο και την πτώση των επαναστατικών ουτοπιών των δεκαετιών του ’60 και του ’70.
Ο Κρις Μαρκέρ συνυφαίνει πρωτογενές υλικό από τον πόλεμο του Βιετνάμ και τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις στις ΗΠΑ, το Μάη του ’68 στο Παρίσι, τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, τον Σαλβαδόρ Αλιέντε και το πραξικόπημα στη Χιλή, αλλά και τον Τσε Γκεβάρα και τον Regis Debray στη Βολιβία, τον Σάχη του Ιράν, τον Φιντέλ Κάστρο. Συλλαμβάνοντας την ένταση και την αυθεντικότητα της εξέγερσης, τον πολιτικό και κοινωνικό αντίκτυπο σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και τις αντιφάσεις, καταφέρνει να πλησιάσει περισσότερο από κάθε άλλο κινηματογραφιστή στην ιστορική αλήθεια.
Η ταινία διαιρείται σε δύο μέρη: «Τα εύθραυστα χέρια» και τα «Κομμένα χέρια» (της επανάστασης) κι αποτελεί το πιο συγκλονιστικό πολιτικό ντοκουμέντο που έγινε πάνω σ’ αυτό το θέμα.
Στο πρώτο μέρος, μαζί με τα γεγονότα του Μάη στη Γαλλία, παρατίθενται και εικόνες από τον πόλεμο στο Βιετνάμ και τις αντιδράσεις που προκάλεσε, την επανάσταση στην Κούβα, αλλά και του Φιντέλ Κάστρο και του Τσε Γκεβάρα. Αλλά πέρα από τον αυθορμητισμό, την αυτοθυσία και την αγνότητα ιδεών και ανθρώπων, υπάρχουν και οι αντιφάσεις ενός κινήματος ασαφούς πολιτικά.
Στο δεύτερο μέρος, ο Μάης έχει τελειώσει, αλλά οι ρωγμές που επέφερε στο σύστημα εξακολουθούν να παράγουν αποτελέσματα. Το όνειρο όμως δεν ολοκληρώνεται. Το ελπιδοφόρο πείραμα του Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή σβήνει κάτω από τις ερπύστριες. Στην Πράγα το όνειρο για έναν σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο κονιορτοποιείται και ο αυταρχισμός στην Ανατολική Ευρώπη ενδυναμώνεται. Εικόνες από την Κίνα και από άλλες χώρες ολοκληρώνουν την απώλεια του ονείρου.
